Saturday, January 21, 2017

අනුන් වෙනුවෙන් පස්ස රිද්දවා ගැනීම

මේ දවස්වල ප්‍රධානතම මාතෘකාවක් බවට පත් වී තිබෙන්නේ සමරිසි සබදතාවයන් පිළිගැනීම ගැනය.රටේ පළමු අවශ්‍යයතාවය මෙය නොවන බව මම ද පිළිගනිමි.නමුත් එය ප්‍රධාන අවශ්‍යයතාවයක් ලෙස සළකමි.
පාරේ සාමාන්‍ය පිරිමියෙක් නලවමින් ගිය  ද ඔහු ට හෝ ඇයට පී යැයි කියා සිනාසෙන්නට උසුළු විසුළු කරන්නට යාම බොහෝ දෙනෙක් සිරිතක් කර ගෙන සිටියි.එය ඔහු ස්වභාවයෙන් සකසා ගත්තක් නොව ජෛව විද්‍යාත්මක කාරණයක් හේතුවෙන් උරුම වූවකි.ඒ තත්ත්වය ඔහු අවම ගණයේ පුරවැසියෙක් කර සිතන්නට හේතුවක් වන අතර ඔහුට සාමාන්‍ය පුරවැසි අයිතීන් ලැබෙන්නේ අඩුවෙන්ය.අධයාපනයේ සිට රැකියාව දක්වා මේ තත්ත්වය පොදුය.

මෙසේ පිටතට නොපෙන්වන එහෙත් සිය විරුද්ධ ලිංගිකයාට වඩා ස්වීය වර්ගයට ඇළුම් කරන පිරිසක් ද වේ.එය ද ජීව විද්‍යා්මක සාධක මත ඇතිවන්නක් බව පෙන්වා දුන්නද එසේ නොවන අවස්ථා බහුලය.

මේ සමලිංගික සබඳතා පාසල් මට්ටමෙන් සිදු වෙයි.විශේෂයෙන් බාලකයන්ට වෙන් වූ හෝ බාලිකාවන්ට වෙන් වූ පාසල්වල මේ තත්ත්වය බහුලය.ඒ ද්වීතීය ලිංගික ලක්ෂන පහළවීම මෙන්ම වයසත් එක්ක මුහුකුරා යාමේදී ඇති වන හැඟීම් සහ ශාරිරික අවශ්‍යයතා පිරිමසා ගැනිමට කාන්තාවකට තවත් කාන්තාවක් යොදා ගැනීමට සිදු විමේ තත්ත්වයකි.එයට පරිස්සම ද හේතුවන අතර කන්‍යාභාවය යනු අති පූජනීය වස්තුවක් කොට තකන සමාජයකට එය රැක ගැනීම වෙනුවෙන් සිය සිරුර මැස්සෙකුවත් වසා නැති බවට දහ අතේ ගොස් තමන්ව සහේට ගන්නා පිරිමියාට පෙන්වීමට යටත් ගැහැණු මනසේ හැදෙන දුබල සංස්කෘතික චිත්‍රයෙ තරමය.

කොල්ලන්ගේ තත්ත්වය ද එබඳුය.කෙල්ලන්ට සම වයසේ ඇතිවන හැඟීම පිට කරන්නට ස්වයං වින්දනය හැරුණු විට තියෙන හොඳම මාර්ගය සමහර විට ගුද මාර්ගය වන අතර තව් අයෙකුට අනෙකාගේ පාද විය හැකිය.මේ කරුණු දෙකම කාන්තා කණ්‍යාභාවය පූජණීයත්වයෙන් සුරකමින් විරුද්ධ ලිංගිකයන් අතර ද සිදුවන අතර සමලිංගිකයන් අතර සිදුවීමට වඩා එය සදාචාර වන සීමාව එකකට එකක් පරස්පර ලිංගයන් තිබීමය.

විරුද්ධ ලිංගිකයන් කෙරෙහි කැමැත්තක් ඇතිවන විද්‍යාත්මක සිරුරකට හිමිකම් කියන අයෙක්ට සමරිසියෙක් නොවී තමාගේ ගුද මාර්ගය සහ පාද පමණක් යොදා ගනිමින් සමාජ සදාචාරය ආරක්ෂා කිරීම වෙනුවෙන් තමන්ගේ ලිංගික ආශාවන් දන් දෙන්නට සූදානම් ගැහැණියෙක් වේද? එසේත් නැතිනම් එවැනි සමරිසි අවශ්‍යයතාවයක් ඇති අයෙක් සමඟ ජීවිත කාලයම ගැහැනියක් සේ හැසිරෙන්නට කැමති පිරිමියෙක් වේද?ඒ දෙකම සිදු නොකර කාට හෝ අපි කරන දේම කර අපි වගේම හිටපන් කියා බලපෑම් කරන්නට යාම සදාචාරාත්මකද?

තව දුරටත් මේ තත්ත්වයන් ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට හේතු හැටියට දක්වන්නේ අපේ දියුණු සංස්කෘතික අනන්‍යතාවයට එයින් සිදුවන හානිය පිළිබදව හුවා දක්වමින්ය.අපේ සංස්කෘතික හැඩය කෙබඳුද?නිෂ්පාදන ආ්ථකයක් ඇති රටක නිෂ්පාදිත නවීන පන්නයේම කාර් එකක් ගෙන එයට දෙහි ගෙඩියක් සහ මිරිස් කරලක් බැද ධාවනය කිරීමය.
කාර් එක ගෙන්වන රටේ කාර් තනන්නට ඒ රටවල සමරිසි බව පිළිගැනීම බාධාවක් වී නැත.නමුත් අප තවමත් ඒ රථයේ මිරිස් සහ දෙහි එල්ලා අපේ සංස්කෘතියෙ දියුණුව ගැන පාරම්බාන්නෝ ය.
නෙට්බෝල් ලෝකයේ දියුණුම රට ඕස්ට්‍රේලියාවය.දියුණු සංස්කෘතියක් නැති එරටින් අපේ නෙට්බෝලය දියුණු කරන්නට ගෙනා පුහුණුකාරියකට ඉදිරිපත් කිරීමට අපේ පරිපාලනයට තිබුණු එක ගැටළුවක් වූයේ කණ්ඩායමේ සමලිංගික සහකාරියන් සිටීමය.ලංකාවේ නිලධාරීන්ට තිබුණු විහාලතම ගැටළුව එය වැළක්වීමය.

මෙවැනි තත්ත්වයක කණ්ඩායම දියුණු කරන්නේ කෙසේද යන්න විමසූ විට නොදියුණු ඕසට්‍රේලියානු පුහුණුකාරිය කීවේ එවැනි සබදකම් ඇති යුවලට එක කාමරයක් ලබා දීම උචිත බවය.මේ ආකාරයටම වරෙක ශ්‍රී ලංකා කාන්තා ක්‍රිකට් කණ්ඩායම ඉතා ඉහළ දක්ෂතා ක්වමින් ලෝක කුසලාන තරඟාවලියට සහභාගි වූ අවස්ථාවේ එහි සිටි ප්‍රබලම ක්‍රීඩිකාවන් දෙදෙනෙක් සමලිංගික ඇසුරේ යෙදෙන බව ප්‍රසිද්ධව තිබිණ.අපේ දියුණු සංස්කාතික අනන්‍යතාවය මත පිහිටා නිලධාරීන් කළේ ඔවුන් දෙදෙනා ඉල්ලීම් කරද්දීම කාමර දෙකක් කොටු කිරීමය.දෙදෙනාම මානසිකව ඇඳ වැටිණ.උරුමය වූයේ අන්ත පරාජයන්ය.

මේ සම්බන්ධයෙන් අපේ දියුණු සංස්කෘතික සමාජයට ඇති පිළිතුර අස්වාභාවික ලිංගික සේවනයේ යෙදෙන්නන් වෙනුවෙන් එම පරිපාලන ගත් තීරණ රටේ පරාජයන්ට වඩා වටිනා බවය.

කෙනෙකුගේ සවභාවය තමන්ගේ වගේ නොවීම ඔහු නොසළකා හැරීමට හේතුවක් නොවන්නේය.තමන්ට අවශ්‍ය දේ ම ඔහුට ද අවශ්‍යය වන්නේනම් ගැටළුකාරී තත්ත්වය වැඩි වුව,මෙහිදී සිදුවන්නේ අපට නැති අවශ්‍යයතාවයක් ඇති අයගේ අවශ්‍යයතා නොසළකමින් ඔවුන්ව හෙළා දැකීමය.

https://www.google.com/search?q=indian+historical+homo+sex+art&rlz=1C1CHZL_enLK705LK717&espv=2&biw=1600&bih=794&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwizvPK2t9PRAhXLRiYKHTzRA1QQ_AUIBigB#imgrc=_

ඉහත සටහනෙන් ලෝකයේ ඉතා පැරණි තත්ත්වයේ සමලිංගික සබඳතා සහ බහු ලිංගික ක්‍රියාවන් පිළිබඳ නිර්මාණ දැක ගැනීමට හැකිය.එයට අපේ මහා සංස්කාතිය ඉන්දියාව ලෙස හැදින්විය හැකිනම් එරට ඒවා ද ඇත.අද ද ඉන්දියාව අප මෙන්ම සමරිසි තත්ත්වයන් නොසළකා හරිමින් සිට එය සමාජ අවශ්‍යයතාවයක් ලෙස පිළිගනිමින් සහ ලිංගික වශයෙන් සිදුවන අඩුපාඩුවක් හෝ ඒ සම්බන්ධ රුචිය රටේ ඉදිරි ගමණට අගතියක් ක නොගෙන,එය රටට පලදායී ලෙස යොදා ගැනීමේ ක්‍රියාවලියට උරදෙමින් සිටින්නේය.

ලංකාවේ ද සමලිංගික හෝ නපුංසක තත්ත්වයක් ඔහුගේ ඇයගේ හැකියාවට වඩා සැළකිල්ලට ගන්නා ජන විඥාණයක් ක්‍රියාත්මක වීම රටට අහිතකර තත්ත්වයක් බව පිළිගත යුතුය. කිසිවෙක් තමන්ට යමක් තෝරා ගැනීමට ඇති අයිතිය තවත් අයෙකුට තිබිය යුතු බව නොපිළිගැනීම මේ තත්ත්වයට තදින්ම හේතු වන්නේය.

තමන්ට සමලිංගික අවශ්‍යයතාවයක් නැතිනම් අනෙකාට ඇති ඒ අවශ්‍යයතාවය අශෝභනයි කියන්නේ කුමන හැඟිමෙන්ද? මට දිරවන්නෙ නැති කෙතරම් දේ මෙහි වේද?මා නොකන කෑම කෙතරම් නම් වේද?ඒවා අනුන්ගේ කැමැත්ත වීම ගැන මා සසැලෙන්නේ ඇයි?එසේ සසැලීමෙන් ඔළුවට නැති බරක් එකතු කර ගන්නේ් ඇයි?

සමරිසි වූවා යැයි කියා තමන්ගේ පස්සට පැලැස්තර දමා ගන්න අවශ්‍යය නැත.ලිංගික බලහත්කාරය සම්බන්ධයෙන් වන නීතිමය තත්ත්වයන් බලවත් කිරීම ඊට හේතුවය.අද ද සමලිංගික කරුණු හේතුවෙන් බන්ධනාගාරගතව විශාල පිරිසක් ඇත.ඒ අතර පූජ්‍ය පක්ෂයේ බොහෝ පිරිසක් ද සිටිති.එයින් ඇතැමෙක් ගොදුරු වී ඇත්තේ තමන්ට වඩා ඉහළ තත්ත්වයක් තිබෙන අයෙකුගේ බොජුනක් වළදින්නට යාමෙන්ය.ඒ නිසා හිරේ වැටුණු එකා හිටපු චීවරධාරියෙක් වී උට කෙළවන්නට සැළසුම්  කර එකාට සමාජය වන්දනාමාන කරන්නේය.මේ බොරුව ඇතුළේ පැසවමින් සදාචාරය ලෙස තමන්ට හුරු කළ දේ තුළ ඇලෙන්නට යාම සහ එහිම ගැලී සිටීමට සූදානම් වීම පල රහිතය.

තමන් ඉස්පිරිතාලෙදි හෝ මාරු වී දෙමළෙක් වූවානම් කෙසේදැයි සිතා තැවෙන එකා අනිත් අතට තමන් එසේ මාරු වී සිංහල වීමටද හැකිය යන්න අමතක කරන්නේය.හදිසියකදී එකටම කා බී වැටෙන එකෙකු තුළවත් නැති ලේ පොදක් ඔහුට ජීවිතයට දැක නැති එකෙකුගෙන් ලැබෙන්නට පුළුවන.විද්‍යාව එතරම් අපූරුය.තේරුම් ගන්නේනම් විවිධත්වයේ සමානකම් තේරුම් ගන්නට ලේ ජාතිය හෝ ආගම මත වර්ග නොවීමම පටු කම අතහැර යන්නට හේතුවක් කර ගත හැකිය.

ලංකාවේ විවාහය,ඒ සම්බන්ධයෙන් පවතින චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර නිසාම විරුද්ධ ලිංගික විවාහයන් ද බොහොමයක් එම සිරුරු සහ සිතුවිලි වලට වඩා වෙනත් සමාජ සාධක මත එල්ලෙමින් තිබෙන බව ඇත්තය.ඒ ගැලපෙන්නට ඇති හරි සබඳකම් ටික විවාහයට පෙර හඳුනාගෙන තීරණය කරන්නට පවතින සමාජ වපසරිය තුළ ඇති ඉඩ මදිකම නිසාය.

ඒ නිසාම අකමැති වුවද නැත ද වර්ථමාන සමාජය ඒවා දරා ගන්නා ප්‍රමානය අඩුය.ඒ ඉඩ තිබීම හොඳ වුව එය දියුණු මනසකින් නොව දරා ගන්නට බැරි නිසා හැර යාම දක්වා තල්ලුවීම ඛේදයකි.කෙසේ හෝ විරුද්ධ ලිංගිකයන්ගේ විවාහයන්ද දැන් සියයට 40 ක් ම දෙදරා යන්නේය.පන්සියයකින් 200 ක් ඩිවෝස් කියා එය තේරේන සිංහලට හවා දිය හැකිය.

අද ද සමරිසි සබඳතා විවාහ වන තරමටම මෝරා පවතින අවස්ථා ද සමාජයේ ඇත.ඒවා විරුද්ධ ලිංගික විවාහ තරමට වෙන්වීමක් නොදකියි.ඒ පවතින බාධක හමුවේ විවාහය දක්වා නැතිනම් එකට විසීම දක්වා ගමන් කරන්නේ ඊට ඒ සබදතාවයන් නථිමය පරික්ෂාවන්ට හේ සම්ප්‍රදායික චාරිත්‍රවලට යටත් නොවන නිසාය.එකට ජීවත්වන්නට පෙර එකෙකුගේ කන්‍යාභාවය ගැන සොයා බලන පුරුද්දක් එවැන සබඳතාවල නැත.ඒ නිසා සිතුවිලිවලින් සිහින දකින තරමටම එක තැනෙක ගාල් වන විට ඔව්හූ සිරුරුද ගලපා ගෙන සිටිති.ඒ නිසා නීතිමය නොවන තත්ත්වයක් පැවතීමට වඩා මේ තත්ත්වයේ පැවතීම නරකම නැත.

විවාහ චාරිත්‍රයේ සුදු රෙද්ද ඉවත් කර,කන්‍යාබාවය යනු විද්‍යාත්මකව සැළකුවද යම් ආකාරයකින් නොතිබිය ද හැකි නම් ඒවා තුළ එල්ලී බිද වැටෙන පවුල් රටට ඇති කරන බව සහ ගැටළු දැකීම පසෙකට දමා තමන්ට අරුචි සමරිසි අයගේ රුචිකත්වය විනාශ කරන්නට යාම අශෝභන පමණක් නොව අමානුෂික කාර්යයකි.

අහිමි කර ඇති මිනිසුන් පිරිසකට ඔවුන්ගේ සිතැඟි පරිදි ජීවත්වන්නට දීමෙන් කිසි කෙනෙකුට ප්‍රහ්නයක් වන්නේ නැත.අවශ්‍යයනම් කළ යුත්තේ ලිංගික බලහත්කාරය පිලිබඳව නීතිමය වශයෙන් ඇති කරන දඩුවම් පුළුල් කිරීමය.සටන එතැනට නොහරවා ප්‍රාථමික සහ ගෝත්‍රික මතවාද වලට ඇතුළත් වී මිනිස් කොට්ඨාශයකට අකුල් හෙලීම පහත් ක්‍රියාවකි.එය සම්මත වන විට හැදෙන ඉඩකඩ ඇතුළත නීතිමය රාමුව කෙසේ විය යුතුද යන්න පිළිබඳ විද්වත් කතිකාවක් ඇති විය යුතුය.ඒ බලහත්කාරකමට එරෙහිවය.

Saturday, January 14, 2017

සුදර්ශියේ නුග සෙවණ කොයිතරම් සිසිලස ද?

දීපාල් නික්ම ගිහිං.පොඩි ළමයා ආයෙ එන්නෙ නැහැ.මේ නික්ම යාම ගැන ඇසුණු වෙලේ සිට කෙතරම් සිත වෙනතක දිව්වද,යළිත් මතකය ඇස් පිහාටු සසල කරන්නේය.මට මා ගැනම කේන්තිය.අපි දුර්වලයන් වී ඇත්තෙමු.දීපාල් ගැන මතකය ලියා ගන්නට සුදර්ශිය ඇවැසිමය.එහි සිටි සියල්ල ගැන මතකය අවදි කරද්දී බොහොමයක් රූපමය මතකයන් පමණි.

දීපාල් සිටිය වුව ද මඟතොට දැක නොදුටු සේ ගියානම් මොනවා සිතනු ඇද්ද?ඒත් කාර්ය බහුලත්වය ද,එසේත් නැතිනම් ඔළුවට දරන්නට බැරි තරමට එකතු වෙන මිනිස්සුද අතරේ වඩා නැවුම් දේ රැදී පරණ දේ වියැකි යා හැකිය.

නමුත් කවුරුවත් සුදර්ශිය අමතක කරනු ඇත.දීපාල්ගේ ආනන්ද භවන් වෙනුවෙන් ඇතැම් පටු රසිකත්වයක් ඇත්තෝ දීපාල් හෙලා දැක්කේ දෙමළ ජාතිවාදියෙක් ලෙසය.ඒත් සුද්ර්ශිය ආනන්ද භවාන් මෙන්ය.ඊටත් වඩා පැහැදිලිව කිවහොත් තෝසේ මසල වඩේ සිංදුවේ එන පරිදි සියලු පංතියේ අය එකට ඉද කා බී ගිය තැනෙකි.

ඒ තරම් සිසිල දනවන කලා ආශ්‍රමයක් වෙනතක නොවනු ඇත.එය ආශ්‍රමයක් යැයි පැවසීම හවසට ඇතැම් විට වෑහෙන මල් සුවඳ ආඝ්‍රානය කළ අයෙකුට මල පනින කතාවක් විය හැකිය.නමුත් විදිමත් කලා භාවිතාවකට ඉඩ නැති රටක එය අපූරු අසංවිධානාත්මක සංවාද මණ්ඩපයකි.

දේශපාලනය,කලාව පමණක් නොව ඇතැමෙක් කලාව හා පෑහෙන තාක්ෂණය පිළිබඳවද ප්‍රායෝගික බුද්ධියකින් යුතුව කරුණු පහදන්නේය.සැළසුම් සකස් කරන්නේය.අදුරට කණාමැදිරියන් සේ සිගරට් හිස් දිලිසෙන තෙක් මුහුණු නොපෙණුනද සරුසාර සංවාද නිමා නොවන්නේය.කණාමැදිරි එළිය ඉහළට එසැවෙනු තුරු බොහෝ අයගේ මුව නිදහස් නැත.කියන්නේ අපූරු දේ ය.

ඒ අපූරු මා සබැඳි මතකයේ සිටි සොදුරුතමයෙක් ලෙස දීපාල් දැනෙන්නේය.මිතුරු තෙමේ එතරම් ගමණක් ගියේ එවැනිම සොදුරු මිතුරු සමාගමයන් නිසාමය.මා නිහාල් සිල්වා සිටින සමයේ සුදර්ශියට ගොඩ වූවේ නැති තරම්ය.නිහාල් සහ මා සබැඳි මතකය තිබෙන්නේ බඹරබොටුව ඟං ඉස්මත්තේය.ඒ හේමන්ත හෙට්ටිආරච්චි නම් වූ සාජන්ට් නල්ලතම්බි නාට්‍යයේ රංගන ශිල්පියා හේතුවෙන්ය.ඊටත් වඩා කුඩා කාලයේ සිට 'හෙට පායනතරු සමග දන්නා නිමල් ලක්ෂපති ආරච්චි ද මා තුන්වන වර සුදර්ශියේදී හඳුනාගන්නටත් ප්‍රථම දෙවන වර හමුවන්නේද හේමන්තලාගේ ගෙදරදීය.

ඒ සෑම අවස්ථාවකම මේ සංවාද මණ්ඩපයේ කතා වූ මාර චරිතයක් සිටියේය.ඒ මංජු ය.මංජු ගේ නම සම්පූර්ණයෙන් මතක් කර ගන්නට අසීරුය.ඔහු වරක් හොදම පිටපතට රාජ්‍ය සම්මානය ගත්තේ රෝස මල් පාත්තයනම් වූ නාට්‍යය පිටප වෙනුවෙන්ය.මංජු නිහාල් මෙන්ම දීපාල් ද නිර්මාණය කරන ක්‍රියාවලියේ සැකිල්ල සකසා ඇණ බෝල්ට් තද කර බව මට දැනෙන්නේය.

නිහාල් කී නිසා ද,දිපාල් මංජු ඇසුරේ සිටි නිසාද මට එය හැඟෙන්නේය.දීපාල් මුලින්ම සුදර්ශියේ සිටි විජිත් ෆොන්සේකා ඇසුරේ සංගීතය උගත්තේය.එය මිත්‍රශීලි හැදෑරීමක් විය.ඊට වරින්වර අලුත් දේ බටහිරෙන් අරන් විත් එබුවේ හර්ෂ කුමාර ආරියසිංහය.හර්ශ ද මංජු මෙන්ම සියල්ල ඔසවා තැබිය හැකි අදහස් දන්න තමන් සම්බන්ධයෙන් පමණක් අසාර්ථක අය ය.(මා ද එවැනි ගති ඇත්තෙකි.හේතුව නොදන්නෙමි.)

මේ අතර තවත නාට්‍ය කාරයෙක් නොවන අපූරු එකෙක් විය.ඔහු රසවතෙකි.නමින් නලීන් ය.ඔහුට ගිටාර් ආසාවද තිබුණත් ඔහු වැඩි තෘප්තියක් ලැබුවේ ඇසුරේ වචන වල රසයේ වෙලී බව හැඟේ.තවෙකෙක්ට නොපෙනන්නට ඔහු අනෙකාට උදව් කළ ව්‍යාපාරි වශයෙන් ලොකු ශක්තියක් ඇතිව සිටි අයෙක්ය.දැන් ද ඉද හිට ඔහු හමුවන්නේ සම්පත් මුණසිංහ ක්‍රීඩා ගුරුවරයා වන කොළඹ ජාත්‍යන්තර පාසලේ නලීන්ගේ දියණියන් උගනින නිසාය.

දීපාල් සහ කණ්ඩායමක් එවකට විණි.සියල්ලම සිටියේ ඟඟ අසළය.එතෙරට පිහිණිම අරමුණ විය.එකෙක්වත් අධෛර්‍යවන්ත වූවෝ නොවුණෝය.සියල්ල ඟඟට පැන්නේය.අද එකෙක් ඉන් ගොඩ වී ඇත.තවෙකෙක් ඟඟ මැද ය.ඒ අතර දීපාල් ඟඟෙන් එතෙරව නිික්ම ගිය බව මට හැඟෙන්නේය.

අප අතර සිටි අජිත් මුරගේ ඟඟට බට සැනින් අපූරු රටාවකට පිහිනන්නට විය.වෙනත් තැන්වලින් ඟඟට බට අයට වඩා වේගයෙන් යන්නට හැකියාව තිබුණද ඔහු මද වේගයෙන් පිහිණුවේය.ඔහු නික්ම ගියේ ඟඟ මැද දී ය.

ටෝලා හැල්මේ පිහිනමින් සිටියි.ඩාන්සින් කළ රංජි කොහේදෝ නැත.පරණ දිගු හෝල් එකේ සිටි මැදි වියේ අයියා සහ ඔහුගේ පවුල අපට අපේ පවුලේම අය මෙන් විය.කාලකණ්නිකමක මහත ඒ අවශ්‍යයම නම මට මතක නැත.කාලයක් අප සුදර්ශියේ ක්‍රිකට් කණ්ඩායමක් තැනුවේය.එයට අර කාමරයේ අයියා ළඟ සිටි බණ්ඩාර  ද එක් ව සිටියේය.එවකට කලා කේෂ්ත්‍රයේ සිටි රටම දන්නා සාමාජිකයා ලෙස කණ්ඩායමේ සිටියේ පාලිත සිල්වා ය.

අපට කලා ප්ලෑන් අතරට ක්‍රිකට් ප්ලෑන් ද පැමිණ තිබිණ.ක්‍රීඩා තරග පවා සංවිධානය කරන්නට සාක්ච්ඡා විය.නමුත් බස් ගැන සිහියට නැඟුණේ අන්තිම මොහොතේය.ඒ සැතුපුම් පහ හය පයින් ඇද තිබීමේ මතකය විසින් හිත කොනිත්තන්නට ගන්නා විටදීය.ඒ වෙනකං කතා කරන්නට මාතෘකා තිබිණ.ඒවා පෙර දවසේ කොටයක් වන්නට තිබිණ.නැතිනම් අලුත්ම දෙයක් වන්නට තිබිණ.

ඒවා හරි අපූරුය.ඒ අපූර්වත්වය දීපාල් පෙන්නුවේය.ඔහුගේ ආර අලුත් එකක් විය.රූපය වෙනස් කරමින් ආකර්ශනයක් ඇති කර ගත්තේය.ඔහුට කොෆියක් නොවී ඔරිජිනල් වන්නට සුදර්ශියේ නුග සෙවණේ එතුණු අලුත් අදහස් සියයට සියයක්ම බලපෑවේය.

ඕනෑ තරම්  දේ මේ කතාවන් අතර බිහි  වි ඇත.ඒවාට පේටන්ට් නැත.සමහර විට එයින් වැඩ ගන්නේ වෙනකෙක්ය.කියන එකාට වඟක් නැත.ඔහු හෙට තවත් එකෙක්ට එවැනි දෙයක් කියනු ඇත.

දීපාල් පමණක් නොව තව බොහෝ අය වැඩුණේ මේ සුදර්ශිය තුළ ය.අද එයට වැඩිපුරම කියන්නට හදන්නේ සිංහල සංස්කෘත සභාව යනුවෙන් ය.එය පරණය.රනිල් චන්ද්‍රිකා පවා එහි උගෙන ඇත.දැන් වසන්නට තටමන්නේ එය ය. කලාකාරයෝ ඒ වෙනුවෙන් අරගල කරන්නේද මේ සමඟ වන සුපිරි මතකය හේතුවෙන්ය.

පොඩි ළමයා ලොකුවට දැණුන හේතුව වගේම බොහෝ ලොකු වැඩවල් පොඩියට පැල වුණේ මෙතැනය.අනතුරුව අද බසට බිඳ ගතහොත් පට්ටය.දීපාල් පමණක් නොව තවත් අය මතු කරන සුදර්ශිය ටැලන්ට් ෆැක්ටරියක්ය.කන්සෙප්ට් විමානයක්ය.ඒ නිසා දීපාල් වෙනුවෙන්,දීපාල් නිසා හිනා වූ දේශපාලක අධිකාරිය සුදර්ශියට අත නොතබා රැක දීමටත් හදවතට එකඟව කටයුතු කළ යුතුය.

දීපාල් ප්‍රසංග වේදිකාවට ගොඩ වූයේම ඔහු නැතිව බැරි කරමින්ය.ඒක පුරවන්නට බැරි ආදේශක හොයන්නට බැරි හැඩයක් විය.ඒ හැඩය මැකුණු පසු දීපාල්ට ගරු කරන්නන් කළ යුත්තේ දීපාල් ඇදි සරම ඇද බඩකුත් දමාගෙන වේදිකාවලට නැග තප්පුලෑමනම් නොවේය. ගායන ශෛලියට ගැලපෙන රූපමය හැඩයක් සොයා ගෙන දීපාල් මතක්වෙන්නෙවත් නැති අලුත් එකෙක් වීමය.එසේ නොකොට දීපාල් වෙන්නට ගොස් විය හැකි එකම දේ දීපාල් ද අමතක වී තමනුත් අමතක කරවා ගැනීමය.

දීපාල් වටන්නේ ඔහු පොඩි ළමයා වූ නිසාය.ඒක ලොකු වැඩක්ය.ප්‍රසංගයක මතක සිටින්නට ආකර්ශණය වන්නට රූපය අදාළම නැති බව ද දීපාල් පෙන්නා දුන්නේය.නිහාල් ගෙ කලෙකට ණයට ගත්තද,පොඩි ළමයා ගේ අච්චුව වෙනස්ම එකක් විය.

සුදර්ශිය තියන්න.තවත් එහිදී 'පරණ අච්චු අලුත් දේවලින් පුරවනු වෙනුවට' අලුත් අච්චුම තණනු ඇත.

Monday, January 9, 2017

අත - හිත රිදවීම

අත ඇඟිළි තුනක් අඩ පන වෙලා.අත පන නැති වේගෙන එනවා.ලියන අත.මට මතක් වුණා අනුර කේ.උගෙ ලියන අත කැපුවා කෝච්චියට අහු වෙලා.ඒත් අනිත් අත ලියන්න හුරු කර ගත්තු අනුර අද ලේක්හවුස් එකේ විශේෂාංග කතෘ.

ජීවත්වෙලා වැඩක් නැහැ බං...

අත නැති වුණාම අනුර, ළඟ හිටපු මට ඒ කතාව කී පාරක් කියල ඇද්ද?ඒ කියන වාරයක් ගාණෙ මම බැනල ඇති.හිත රිද්දල ආයෙ හදල ඇති.

ඒත් එහෙම කිව්ව කියල හිතකට දරා ගන්න පුළුවන්ද?මගේ අත ගැන හරියටම දැන ගන්නත් ඉස්සර මට ජීවිතය තිත්ත වෙලා තියෙන්නෙ.

අද කොම්පියුටරයෙන් එක අතින් හරි ලියන්න පුළුවන්....

කීප දෙනෙක් කිව්ව ඒ කතාව ඇත්ත.ඒත් මගේ දකුණු අතට අහු වුණු පෑන් තුඩ ඒ ෆෝ සයිස් එකට කැපුණු නිව්ස් ප්‍රින්ට් කොළවල අතුරපු දේවල්..ඒව ඉලක්කයකට ලියැවුණා.මට ඒ ඉලක්ක එක්ක ඉන්න පුළුවන්කම ලැබුණා...
ඒ අකුරුවලට විශ්වාසයක් දෙන්න මට පුළුවන් වුණ නිසා,ඒව රටක්  වටින මානව සම්පත් වුණා
ඒ දේවල් කරපු අත...මට රටට වටිනාකමක් හොයා දුන්න අත.. අඩුවන අතේ ක්‍රියාකාරීත්වය රැදී තිබෙන ප්‍රමානයෙන් මට මේ ටික හරි ලියා ගන්න හිතුණා.
ශ්‍යාමන් හේමකොඩිගේ අතේ ගැටවක් තියෙනවා.ඒත් ඒක උට බාධාවක් නැහැ.නමුත් හැඩට ලියන උගේ අත මගේ හිතට බාධාවක්...අපි යමු ජාලිය ගාවට..හම්බවෙන හැම වෙලේම මම කියනවා.

මං ගැන ජාලිය දන්නෙ නැහැ.දැන ගත්තොත් මාව හොයන් එයි..ඩොක්ටර් ලාල්..ඒ වගෙම මම මේ ගැන පෙන්නන්නවත් අකමැත්තෙන් ඉන්න කොට මාව එතනට යොමු කළ ඩොක්ටර් සුසන්ත..ඒත් මට අවිශ්වාසයි..දුකයි...මම අනුරට ශ්‍යාමන්ට වඩා දුර්වලයි...අසරණයි.දැනෙන්නෙ ආත්මානුකම්පාවක්.

ඒත් නැති වෙන එක ස්වභාවිකයි.වටින්නෙ තියෙද්දි කළ දේවල්...අතින් ලියැවි දේ වෙනුවෙන් හදාගත්තු විශ්වාසය නිසා ක්‍රීඩාවේ බොහෝ අඩු පාඩු අහිමි කළ අවස්ථා නිවැරදි කර ගන්න ලැබුණා.හැබැයි ඒ ලියලා නෙමෙයි.කතා කරලා.ඒක වුණේ කොහොමද...අත හිත දිනා ගත්තා.අද අත හිත රිදවන තරමටම එදා හිත සතුටු කළා.

අද හුඟක් අය මීඩියා වුණාම මොන කතාද?ඇරල දාන්න තියෙන්නෙ කියන ලෙවල් එකට ඇවිත්.ඒ ඇරල දාන්නෙ කාටද?තවත් මනුස්සෙක්ට.එයාගෙ ආත්ම  ගෞරවය,පෞරශ්‍යය...මම එහෙම කරන්න සීමාවක් තියෙනවා කියන්නෙ හේතු ගණනාවක් එක්ක.එතනට මෙහා කරන්න උත්සාහ කළ හැකි දේ තියෙනවා ඒ ඔබේ හඬට,ලිවීමට හෝ ඉදිරිපත් කිරීම වෙනුවෙන් දිනා ගෙන ඇති විශ්වාසය සහ ප්‍රශංසාව මත...

අපිට ඒක අමතක වෙනවා.ඒ නිසා අප පෙනී සිටින මිනිහා සහ අපේ විවේචනයට ගොදුරවන මිනිහා අතර විශාල දුරස්කමක් හැදෙනවා.ඇත්තටම අපිට මොකද්ද ඕනි.මේ දුරස් කම අඩු කරන්න සහ පෙනී සිටින එකාට සාධාරණය ඉටු කරන්නද?එහෙමනම් අපි අපේ භාවිතාව ඇතුළෙ ඒ දේ කරන සරල ක්‍රමය හිතන්න වෙනවා.ගැහුවම ගහන එකා අරූට ගැහැව්වා කියන මතයෙන් අපි පොරක් වෙනවා.ඇගයීම් ලැබෙනවා....හැබැයි වැඩේ නොවුණොත් අපි පොර වී අපි පෙනී සිටි මිනිහා කොර වෙනවා...

ඒ නිසා ගැහිල්ලට වඩා ඔබ උපයාගත් සම්බන්ධය සහ පිළිගැන්ම මිත්‍රශීලීව යොදා ගෙන කටයුතු කිරීමයි වැදගත්. නොවන කාරණය සාකච්ඡාවට ගන්න.එය කළ යුතු පුද්ගලයාගේ හොඳ සමඟ කළ කී දේ සමඟ එය කිරීමට පොළඹවන සටහනක් තබන්න...ඒ කරුණු හේතුවෙන් මෙය අතපසුවීමක් පමණක් විය හැකි බව පෙන්වා එය නිවැරදි කිරීමට අවධානය යොමු කරන්නැයි ඉල්ලා සිටින්න.

භාෂාව හරිම වැදගත්.එය සිඹින්නත් - කපන්නත් - සිඹින සේ කපන්නත් - කපන සේ සිඹින්නත් පුළුවන් මෙවලමක්.මේවා කෙසේනම් භාවිතා කරන්නේද?කුමන තැනකට ගැලපේද? ඔබ කෝප නොගන්නා තරමට ඔබේ කෝපය දැනෙයි...විවේචනයේදී කෝපය වෙනුවට විෂයට ආදරය කරන්න.යහපත් විවේචනයක් සිදු වේවි.

අතයි හිතයි එකට තියා ගන්න.ඔබ ආදරණිය මිනිසෙක්නම් හිතෙන් එන ආදරණීය සංඥා එක්ක ඔබේ අත වැඩ කරයි.
ආදරණීය පත්තර මිතුරණි.....ගහන්න නෙමෙයි අපි දිනන්න වැඩ කළ යුතුයි.හෙට ආයෙ මේ අත හෝ මම නිහඩවම සැඟවී ගියත් මගේ හිතයි ගතයි නිදහස්...මේ ටික ලිව්වට පස්සේ තවත් නිදහස්.....